Özlüyorum, damarlarım genişliyor…
Kasıklarımda bir ağrıyla düşüyorum koltuklara…
Fazlasıyla yorgun değil misin hayallerimle boğuşmaktan?
Sen de özlüyorsun beni…
Vicdanın merhametine yenik düşüp bağışlıyor mu beni sevgilim?…
Sen yaratırken ben yalnızlaşıyorum…
Heidegger, Hegel, Kant hatta Blanchot bile derdime çare olmuyor…
Bağırıyorum koridorda bir şarkıya eşlik eder gibi sayfalar dolusu satırları…
Sesli okumalar yapıyorum kendime…
Aynanın karşısına geçip saçlarımı okşadım mesela dün akşam, sanırım sen daha güzel okşarsın saçlarımı… Zaten saçlarım sana emanet değil mi?
Yüzüm yüzünün karşısına geçtiğinde her ayrıntısını içelim önce hayat kırıntılarımızın, sonra okşayarak kapatalım tüm çatlaklarımızı… Sen bahset en çok her şeyden…
Cam kenarında okuduğum kitaplar kadar huzur ver…
Yapabilirsin biliyorum…
Aşkı aşkla, gerçekleri gerçekle, mutlaklık tutsağımız olsun bileklerimizde…
Ayaklarımız keşfetsin yolların tekrar yürünebilir olduğunu…
Ziller sussun…
Sabah alarm kurmayalım, bir yere yetişme çabamız olmasın… Uyuyalım birbirimize doyana dek…
Doyumlar aç, açıklar hep aç…
Haydi…
1 Ekim 2014
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder